پوست، بین تو و دنیا

 

آیا مردم همیشه اینقدر وسواس داشتند که خورشید با بدنشان چه می کند؟ به‌عنوان یک انسان‌شناس زیست‌شناختی که سازگاری نخستی‌ها با محیط را مطالعه کرده است، می‌توانم به شما بگویم که پاسخ کوتاه «نه» است و آنها نیازی به این کار نداشتند. برای چندین سال، پوست در برابر خورشید ایستاد.

 

انسان در زیر نور خورشید تکامل یافته است. نور خورشید در زندگی مردم ثابت بود و آنها را در طول روزها و فصول گرم و هدایت می کرد. انسان خردمند بخش اعظم ماقبل تاریخ و تاریخ ما را در خارج از خانه سپری کرد، عمدتاً برهنه. پوست رابط اصلی بین بدن اجداد ما و جهان بود.

 

پوست انسان با هر شرایطی که در آن قرار می گرفت سازگار بود. مردم در زمانی که می توانستند آن را پیدا کنند در غارها و پناهگاه های صخره ای پناه می گرفتند و در ساختن پناهگاه های قابل حمل از چوب، پوست حیوانات و سایر مواد جمع آوری شده بسیار خوب بودند. شب، آنها دور هم جمع شدند و احتمالاً خود را با "پتوهای خز" پوشانده بودند. اما در ساعات فعال روز، مردم در فضای باز بودند و پوست عمدتاً برهنه آنها همان چیزی بود که داشتند.

 

در طول زندگی یک فرد، پوست به روش های مختلف به قرار گرفتن در معرض نور خورشید پاسخ می دهد. لایه سطحی پوست - اپیدرم - با افزودن لایه های بیشتری از سلول ها ضخیم تر می شود. برای اکثر افراد، پوست به تدریج تیره‌تر می‌شود زیرا سلول‌های تخصصی وارد عمل می‌شوند تا رنگدانه‌ای محافظ به نام اوملانین تولید کنند.

 

نمودار مقطعی لایه های پوست با برخورد نور خورشید به سطح و افزایش تولید ملانین را نشان می دهد.

قرار گرفتن در معرض اشعه های خورشید باعث تولید یوملانین محافظ بیشتری می شود که ظاهر پوست را نیز تیره می کند. ttsz/iStock از طریق Getty Images Plus

این مولکول قابل توجه بیشترین نور مرئی را جذب می کند و باعث می شود قهوه ای تیره و تقریبا سیاه به نظر برسد. Eumelanin همچنین اشعه ماوراء بنفش مضر را جذب می کند. افراد بسته به ژنتیک خود مقادیر متفاوتی یوملانین تولید می کنند. برخی از آنها مقدار زیادی دارند و می توانند زمانی که پوستشان در معرض آفتاب قرار می گیرد، مقدار بیشتری تولید کنند. دیگران کمتر برای شروع کار دارند و وقتی پوستشان در معرض دید قرار می گیرد کمتر تولید می کنند.بهترین کرم ضد آفتاب و ضد چروک

 

تحقیقات من در مورد تکامل رنگدانه‌های پوست انسان نشان داده است که رنگ پوست افراد در ماقبل تاریخ با شرایط محیطی محلی، عمدتاً با سطوح محلی نور فرابنفش تنظیم شده است. افرادی که زیر نور شدید فرابنفش زندگی می‌کردند – مانند آنچه در نزدیکی خط استوا می‌بینید – سال به سال پوستی تیره رنگ‌دار و بسیار برنزه‌پذیر داشتند که می‌توانست مقدار زیادی اوملانین بسازد. افرادی که در سطوح ضعیف‌تر و فصلی‌تر UV زندگی می‌کردند - مانند آنچه در بسیاری از شمال اروپا و شمال آسیا می‌بینید - پوست روشن‌تری داشتند که فقط توانایی محدودی برای تولید رنگدانه محافظ داشت.

 

اجداد دور ما که فقط پاهایشان را حمل می‌کردند، در طول زندگی‌شان زیاد حرکت نمی‌کردند. پوست آن‌ها با تولید یوملانین بیشتر و تیره‌تر شدن در تابستان و سپس از دست دادن مقداری رنگدانه در پاییز و زمستان که آفتاب چندان قوی نبود، با تغییرات ظریف و فصلی در نور خورشید و شرایط UV سازگار شد. حتی برای افرادی که پوست کمی رنگدانه دارند، آفتاب سوختگی های دردناک بسیار نادر بوده است، زیرا هرگز شوک ناگهانی قرار گرفتن در معرض آفتاب شدید وجود نداشته است. در عوض، با تقویت خورشید در طول بهار، لایه رویی پوست آنها به تدریج در طول هفته ها و ماه ها قرار گرفتن در معرض نور خورشید ضخیم تر می شد.

 

این بدان معنا نیست که پوست طبق استانداردهای امروزی آسیب ندیده است: متخصصان پوست از ظاهر چرمی و چروکیده پوست اجدادی ما که در معرض نور خورشید قرار گرفته بود، وحشت زده می شدند. رنگ پوست، مانند سطوح خود خورشید، با فصول تغییر کرد و پوست به سرعت سن خود را نشان داد. این موضوع هنوز در مورد افرادی که به صورت سنتی زندگی می کنند، عمدتاً در فضای باز، در بسیاری از نقاط جهان صدق می کند.